Al 1,5 jaar ben ik bezig om een mevrouw met dementie op de andere zijde te laten slapen. Ik heb een goede band met het team van de woning; we hebben samen al wat mooie successen geboekt. Maar bij deze mevrouw is het tot op heden niet gelukt.
Ze ligt al jaren de hele nacht op links. Intussen kunnen we dat ook aan haar zithouding zien en nu ook aan haar loophouding. Ze is steeds krommer geworden en intussen zit er wel 1 meter afstand tussen mw haar lichaamszwaartepunt en de handvatten van de rollator. Het lukt ook niet meer om de hele gang naar de huiskamer af te lopen in één keer. Logisch, van zo’n houding zouden we allemaal rugpijn krijgen. Maar probeer maar eens haar tussen de wielen te laten lopen. Wat ze in haar hoofd heeft …
De hele trukendoos hebben het team en ik intussen geprobeerd. Mw ligt letterlijk één tel op de rechterzijde of op de rug en dan draait ze meteen weer naar links. Uiteindelijk besluit ik dat we nog 1 ding gaan proberen: de dynamische ligorthese. We spreken af dat ik de volgende vrijdag (ik ben daar elke vrijdag) mw zelf naar bed zal brengen voor de middagrust en haar in de dynamische ligorthese ga leggen. De zorg zegt (en ik hoor mezelf terug): ja, als we niet proberen, dan weten we het ook niet. Ik voel dat ik het alleen dan kan loslaten en echt kan zeggen dat we alles geprobeerd hebben. En we voelen allemaal aan: ook dit gaat niet werken, maar dan hebben we het wel geprobeerd.
Een week later heeft de zorg het bed al op gemaakt en samen brengen we mw naar bed. Ik leg haar op de rug in de dynamische ligorthese en inderdaad na 2 tellen ligt mw weer op links de kussens weg te trappen. Mooi bewijs dat het geen vrijheidsbeperking is denk ik nog, maar ja, dit werkt dus ook niet. Zullen we de linkerzijde eens proberen, zegt de verzorgende die erbij is. Dat blijkt de gouden greep, mw ligt keurig in 60 graden linkerzijde in de dynamische ligorthese. Snel de dekens erover en de kamer uit. 2 minuten later kan ik het niet laten om nog een keer te gaan kijken: ja! Ze ligt nog steeds op de linkerzijde en zelfs nog op 60 graden zijligging. Ze is dus niet verder doorgedraaid naar 90 graden zijligging. Terwijl ik eigenlijk niet vond dat ze een dynamische ligorthese nodig had. Had ik het mis?
Evaluatie een week later. Het blijkt dat ze (per ongeluk) een hele nacht op de rechterzijde heeft gelegen in de ligorthese. Een voordeel van niet goed dossier terug lezen misschien, maar ik grijp deze kans met 2 handen aan. Die vrijdagmiddag probeer ik met de zorg de rechterzijde in de ligorthese. En tot mijn verbazing gaat dat ook prima. We spreken af: ’s middags rechterzijde en ’s nachts linkerzijde, zoals mw gewend was. Wie weet gaat rugligging ook nog wel lukken
Zo blij dat verandering van houding gelukt is vóór dat mw decubitus op haar linkeroor, -heup, -enkel heeft gekregen.
Hoe zit dat eigenlijk bij jou? Blijf je proberen of geef je (te snel) op? Welke van jouw cliënten verdienen nog een kans?