Je moet nu echt langskomen, want de begeleiding wil ermee stoppen! Gelukkig een bericht van een voornemen om te stoppen en al lang niet meer op maandagochtend een zak met materialen voor het kantoor met een briefje “retour ergotherapie” en een mailtje “we hebben de spullen van het bed af gehaald, want het werkt niet”.

Wat is hier gebeurd? De fysiotherapeut en ik hebben een jong meisje in behandeling in de gehandicaptenzorg met een toenemende scoliose en daar willen we met de lighouding wat aan doen. Ze ligt elke nacht in haar scoliose-bocht te slapen en overdag in de bedbox ligt ze ook zo. We gaven instructie voor een nieuwe lighouding met ligondersteuning aan een van de vaste medewerkers van de dagbesteding en de stagiaire die voor een opdracht voor school de rest van het team ging instrueren. En ik dacht nog: is dat wel een goed idee?

Na een paar weken blijkt het meisje niet te slapen op de dagbesteding, rechtop in bed te zitten en eigenlijk is het ook niet duidelijk wat de stagiaire met de schoolopdracht heeft gedaan.

In gesprek met de begeleiding blijkt dat:

  1. Ik toch zelf het hele team had moeten instrueren (t was even druk en ik wilde de stagiaire niet teleurstellen)
  2. Voor dit meisje slapen in deze nieuwe houding met ligondersteuning een te grote stap is.

Mea culpa! Door eerlijk met de begeleiding te delen welke inschattingsfouten ik had gemaakt, ontstond er een nieuwe opening voor de behandeling. 1,5 jaar is de scoliose bijna verdwenen en lukt het om 2 middagen en 2 avonden per week te slapen in symmetrie (dus uit de scoliose-bocht).

 

Wat doe jij als er zo’n situatie ontstaat? Herken je waar je stappen over geslagen hebt of een te grote stap hebt gemaakt? En misschien nog wel belangrijker, wat doe je na deze constatering? Neem je de materialen weer in en ga je dan toch proberen het op te lossen in de rolstoel of sta je voor je behandeling en probeer je een nieuwe opening te zoeken?