Er ligt een handrolletje op tafel. De leerling, waar ik mee in gesprek ben, vraagt: wat is dat?
Logisch dat ze niet weet wat het is. Er zijn geen bewoners op die locatie die ze nodig hebben. Niet omdat er geen bewoners zijn in de laatste fase van dementie. Die zijn er wel. Maar er zijn geen bewoners met dementie met flexiecontracturen, foetushouding enz enz. Bij de eerste tekenen van houdingsproblematiek (bv stijfheid, beginnende contracturen) wordt er ingegrepen en interventies ingezet.
Klinkt als een droom, toch? Het is echt gebeurd, een paar maanden geleden op een van mijn afdelingen. Ik weet dat er steeds meer afdelingen en locaties in dezelfde fase zijn. Heus niet altijd letterlijk dat een leerling niet weet wat een handrolletje is, maar wel dat ervaren verzorgenden weten hoe het vroeger was, met enorme stijfheid en bewoners in foetushouding en dat je niet wist hoe je de liezen kon wassen, of de oksels.
Steeds meer ergotherapeuten weten ook dat dit de toekomst gaat worden. De fysieke belasting zal afnemen en dat moet ook, want er zijn straks niet genoeg medewerkers om zoveel bewoners met z’n tweeën te wassen. Als de bewoner minder stijf is en niet zo’n hoge spierspanning en contracturen heeft, wordt de ochtendzorg fysiek minder zwaar.
Geef een reactie